akcent, który otrzymuje dźwięk na słabej części taktu. Akcenty metryczne

klamra łącząca dwie pięciolinie (lub więcej). Akord

7

zbudowany na V stopniu gamy, trójdźwięk majorowy z dodaną septymą. Akustyka

(łac. aliquot ‘kilka’) – tony harmoniczne; składowe tony dźwięku o różnej częstotliwości, powstają samorzutnie przy skomplikowanym zjawisku drgań źródła dźwięku, np. struny; częstotliwość drgań alikwotów jest wielokrotnością drgań najniższego składnika dźwięku, powodującego słyszalną jego wysokość. Aliteracja

(‘na sposób harfowy’) – specyficzny sposób wykonywania współbrzmień akordowych, dźwięki wykonuje się po kolei, każdy z nich zatrzymując. Oznacza się je z zasady falistą linią pionową umieszczoną przed akordem. Artykulacja

oznacza obniżenie dźwięku o półton; do daje się końcówkę -es do nazwy literowej, do samogłoski – tylko -s (es, as). Wyjątkiem jest nazwa obniżonego dźwięku h – b (nazwa ta pochodzi od średniowiecznej nazwy stopnia B rotundum). Bemol podwójny

(gr. chroma ‘barwa, kolor’) – zasada takiego doboru dźwięków, która w melodii (i harmonii) opartej na dźwiękach danej gamy majorowej lub minorowej oprócz dźwięków gamowłaściwych stosuje również ich podwyższenia lub obniżenia. Diatonika

(łac. dissonans ‘niezgodnie brzmiący’) – interwał niezgodnie brzmiący. Są to: sekundy wielkie i małe, septymy wielkie i małe oraz wszystkie interwały zwiększone i zmniejszone. Dźwięk

(gr. en ‘wewnątrz’, harmonia ‘zgodność brzmienia’) – właściwość systemu równomiernie temperowanego, która umożliwia zmianę pisowni i nazwy dźwięków bez zmiany ich brzmienia. Faktura